no title

Hello from Maplewood!

SPOILER- nie będzie zdjęć- KONIEC SPOILERA.

Próbuję sklecić kilka szybkich zdań na kolanie, chociaż mój zegar biologiczny rozkazuje mi właśnie wejść w fazę REM. W Polsce zegarki wskazują jakąś 4:30, a jako, że jestem tu półtora dnia, mam prawo wciąż traktować to jako wymówkę.

Lot minął mi nad wyraz bezproblemowo, na pokładzie samolotu nie ukryto żadnej bomby, nie napadł nas terrorysta-samobójca, nie było nawet awaryjnego wodowania! I wiecie co, moi mili? Nie wiem, czy byłam bardziej szczęśliwa, czy rozczarowana (uruchamia mi się syndrom poszukiwacza przygód). Ale za to zgubiłam się zarówno na Okęciu, jak i we Frankfurcie (brawa dla mnie). Frankfurckie lotnisko było okropne, serio, i chociaż miałam 2,5 godziny na przesiadkę, latałam jak głupia z wywieszonym językiem, tym samym sprawiając sobie po trzy odciski na każdej nodze. Zmienili mi gate, na tablicy z odlotami nie było mojego samolotu, a stewardessy nie wydawały się zbyt dobrze doinformowane, więc musiałam podejść do niezliczonej ilości ludzi i z głupawym uśmiechem na buzi pytać po raz enty „can you help me?” Na szczęście jakoś udało mi się trafić, a dalej wszystko poszło jak z płatka. Zajęłam miejsce, obejrzałam trzy filmy, chwilę pospałam i byłam na miejscu. 

W Newarku sympatyczny pan oficer (pierwszy Polak (!), bo to przecież takie niespotykane w NYC) zaprowadził mnie do pokoju słynnych „drugich przesłuchań”, czy coś w tym stylu. Byłam nieźle zdenerwowana, ale okazało się, że zwyczajnie podczas wypełniania wniosku wizowego zamiast adresu h-rodziny podałam adres siedziby fundacji, bo tak właśnie mi nakazano, gdyż wówczas nie miałam jeszcze przydzielonego placementu. Wyjaśniłam wszystko tym razem uroczemu panu Murzynowi, a ten ukazując białe kiełki puścił mnie dalej. Z tego miejsca bardzo go pozdrawiam.

Naczytałam się już od groma historyjek o przyjaźniach nawiązywanych wewnątrz wszelkich typów Boeingów, mnie ta przyjemność niestety minęła. Zamieniłam właściwie tylko parę zdań podczas lotu przez Atlantyk. Och, na przykład pewien całkiem uroczy, siwiejący gość zapytał mnie, czy zamienię się z jego synem na miejsca. Suuuperancko. Zlitowałam się nad dzieckiem i zmuszona byłam siedzieć przy oknie, a nawet nie wiecie, jak bardzo chciałam tego uniknąć. 

Co jeszcze? Mam świetną host rodzinę. Genialną. Jestem tu 1,5 dnia, ale już mogę to przyznać z ręką za sercu. Chociaż Ana uwielbia One Direction i zaciągnęła mnie nawet na ten głupawy film o nich do kina (nie polecam) jestem skłonna jej to wybaczyć. Zdjęć na razie nie ma, czego bardzo żałuję, ale mam coś na swoje usprawiedliwienie! Wczoraj ledwo widziałam na oczy ze zmęczenia (mało brakowało, a wepchnęłabym w nie zapałki), dzisiaj zaś remontowaliśmy nasz pokój. Wygląda naprawdę dużo lepiej. Jutro wybieramy się do szkoły wybrać dla mnie przedmioty. Dacie wiarę, że chcą mnie przydzielić do juniorów? Nie ma mowy. Minęłoby mnie wiele wspaniałych rzeczy, więc stanę nawet na rzęsach, żeby być seniorem. Tak. Oprócz tego pierwszy raz spotykam się z tym, żeby przed rozpoczęciem szkoły w USA zmuszano nowych, wystraszonych uczniów do pisania testów z matmy i angielskiego (Ana twierdzi, że każdy z nich zawiera około stu pytań!). Ja, pierdyliard Amerykanów i test z angielskiego. Gratuluję pomysłodawcy. Exchange students powinni być zwolnieni z tego typu wynalazków.

...Powinnam się pouczyć?