host rodzina- wydanie drugie

Hej, hej, hej.

Wiele osób zastanawia się co u mnie słychać, a ja totalnie nie mam na razie siły tudzież ochoty na skrobanie jakiekolwiek notki, więc, zmuszona koniecznością, PISZĘ DO WAS, ale krótko i rzeczowo.

Wczoraj przeprowadziłam się od mojej koordynatorki do nowej rodziny goszczącej, na którą składa się h-mama- Lynn, h-tata- Alex, oraz rodzeństwo: Kayla, Stephen i Kat (kolejno: 25, 19 i 18 lat). Dodatkowo, co ciekawe, Kat w zeszłym roku uczestniczyła w wymianie do Niemczech, więc mam nadzieję, że będę mieć w niej jakieś tam wsparcie (w jej programie była zasada, że przez pierwsze 6 tygodni zero kontaktu z krajem ojczystym. WUT? Hardcore, ale zadziałało). Myślałam, że moment przeniesienia się będzie niczym wybawienie, podczas gdy w rzeczywistości powróciły do mnie wszystkie emocje z pierwszego dnia. Samotność, zagubienie, przytłoczenie, smutek. Dziś rano zdobyłam się ( w końcu) na szczerość i powiedziałam nowej h-mamie o moich uczuciach, a ona zapewniła mnie, że zrobią wszystko, żeby to minęło i poleciła mi, bym zwyczajnie dała sobie czas. Co dziwne... po połowie dnia czuję się tu swobodniej, niż po 1,5 tygodnia u tamtych ludzi. Cały czas tłumaczyłam mój smutek i przybicie na dziesiątki różnych sposobów, a teraz w końcu uświadomiłam sobie, że mam jeden, acz OGROMNY problem. Cholerna, obezwładniająca, przeszywająca serce tęsknota. Nawet kiedy to piszę, mam łzy w oczach. I jestem w szoku, że większość exchange studentów w ogóle tego nie odczuwa, że szybko przestaje skajpować, wymieniać tony wiadomości. Ja... z każdą rozmową uświadamiałam sobie coraz bardziej, jak kocham moich rodziców, a teraz, kiedy wiem, że muszę to wreszcie ukrócić, bo nigdy nie zacznę działać tutaj, strach wypływa się ze mnie hektolitrami. Bo jak? Jest trudniej niż wczoraj i zarazem łatwiej, niż jutro. Bliskość z mamą wydaje się być dla mnie teraz przekleństwem. Z tego miejsca uczulam wszystkich przyszłych wymieńców- to wcale nie jest takie proste. Nikt nie pisze o chwilach słabości na blogu- głównie, żeby nie martwić bliskich. Ale one są, są gorsze dni, są trudne chwile, jest ból, jest samotność, jest bezradność. Są pytania bez odpowiedzi, są pytania z odpowiedziami, jest tak wiele pytań. To bez wątpienia największe wyzwanie mojego życia. Czuję się, jakby ktoś wyrwał mi serce i wywalił je w spienione fale oceanu u wybrzeży Francji. Jakby ucięto mi prawą dłoń, albo wydłubano oczy. Czuję się, jakbym bezpowrotnie utraciła jakąś wielką część siebie i każde słowo, które tu się pojawia, napiętnowane jest potężnymi emocjami. Czas najwyższy, żeby przeciąć pępowinę ale nigdy nie pomyślałabym, że będzie aż TAK ciężko. Czuję się jak najgorszy wymieniec ever. Jakbym wcale nie należała do tego świata. I ten angielski zaczyna mnie już porządnie irytować. Ja chciałabym wszystko na już, chciałabym rozumieć o czym każdy rozmawia, ogarniać bez problemu programy telewizyjne, potrafić przekazać to, co aktualnie chcę. Ktoś mądry powiedział mi: "jesteś tam żeby się uczyć, nie chwalić". Dlaczego tak ciężko mi to zrozumieć? Ja tylko nie chcę nikogo zawieść.

W każdym razie, na pewno będzie mi tu lepiej. Nawet h-tata, którego praca polega na tym, że ciągle nie ma go w domu (tyle na razie wiem, hehe), przyjeżdża na weekend, żebym poczuła się należycie powitana. Oprócz tego dowiedziałam się, że zamierzają pokazać mi całkiem sporo rzeczy i chyba podskoczymy po Stephena do jego college'u w ten weekend, bo też chce mnie poznać. W każdym razie podoba mi się to, że każdy spędza tu czas razem, w dodatku jestem u nich niecały dzień, a już odwiedziło nas całkiem sporo gości. Jestem w dobrych rękach. Musi się udać.

NOWY DOMEK.

Rodzinka: jak widać, wyglądają przesympatycznie.

A to mój nowy kumpel/ kumpela (jeszcze nie rozgryzłam płci)- Gianni. Patrzcie, jak mnie kocha!

To wszystko na dziś, około 14 lecę wybrać lekcję, a jutro szoruję do nowej szkółki. Nie da się ukryć, że jak na dwa tygodnie miałam cholernie dużo przygód, a mimo to czuję, że ani trochę nie ruszyłam do przodu. Ściągnełam aplikację na iPhone, która odlicza mi dni do powrotu (103, bo przecież wracam po półroczu!). Och, i taka rada na koniec: NIE ŚCIĄGAJCIE NOWEGO iOSa!

Do przeczytania, cheers.