all begginings are difficult

Hi guys.

Pierwszy wpis rozpocznę w sposób nudno-szablonowy, to jest odpowiem na nudno-podstawowe pytania typu: skąd, jak, gdzie, kiedy, jak długo (nuuuda). Obiecałam sobie, że blog powstanie wraz z dniem, kiedy na mojej skrzynce mailowej pojawi się jakakolwiek, choćby mikro-wzmianka o wymarzonym, długo oczekiwanym, przyszłym placemencie. I, przyznam się szczerze, że przyrzeczenia tego nie dotrzymałam. No… powiedzmy dotrzymałam w połowie (tak, to brzmi zdecydowanie lepiej, hehe). Ale od początku.

Dawno, dawno temu… Idea wyjazdu. Skąd? Za łebka często wyjeżdżałam na różnorakie kolonie i obozy pod skrzydłami Almaturu, a spryciarze od marketingu w każdej promocyjnej gazetce reklamowali „rok w Stanach” w sposób cholernie widoczny, a mnie, przeglądającej po raz enty gazetkę numer sto dwadzieścia siedem, oczy świeciły się jak od nadmiaru cukru, ilekroć natrafiłam wzrokiem na wielki, tłusty nagłówek „EXCHANGE PROGRAM”.

W końcu na partycypację w programie zdecydowała się moja koleżanka- Ola. Już wtedy wiedziałam, że też pojadę, że słowo „nie” mnie nie powstrzyma (ale brak gotówki już owszem, heh). Nieważne, po prostu wywaliłam je z mojego osobistego słownika zwrotów dozwolonych. W ogóle ja od zawsze marzyłam o Stanach. W moim przypadku można śmiało mówić o słynnym (nie tylko przenośnym) amerykańskim śnie (snach?). Moi rodzice zawsze się śmiali, że to dlatego, że zostałam tam zmajstrowana (mamo, nie mogłaś mnie tam urodzić? Podwójne obywatelstwo wymiatałoby). Swoją drogą oni poznali się właśnie w USA, konkretnie w Miami, na statku, gdzie mój tata był marynarzem, mama zaś kelnerką. Spełnili American Dream, pora na mnie. Kiedy będę już na miejscu podeślę ładny opisik tej historii jakiemuś hollywoodzkiemu producentowi, powstałoby niezłe romansidło-hit.

Rok po Oli w jej ślady poszła moja siostra cioteczna, zresztą imienniczka wcześniej wspomnianej, wszystkim wam pewnie dobrze znana Ola z Luizjany. Cała rodzina dzielnie zaangażowała się w wspieranie jej, a ja już na początku stycznia podreptałam do Almaturu, coby złożyć kompletną aplikację. Wybrałam fundację CIEE (New York, New York). Paradoksalnie, po złożeniu papierów dopadły mnie wątpliwości, a odwieczne marzenie przestało już nim być. Zwodzona złymi przeczuciami parokrotnie siedziałam już na krześle, z oczami wlepionymi w puste pole edycji tekstu w wordzie, celem przygotowania pisma rezygnacyjnego. Nie dałam się jednak, a co, i na początku czerwca dostałam placement. Taak.

Na rodzinę składało się młodziutkie małżeństwo z dwójką dzieci w wieku wczesnoszkolnym, mieszkające na farmie z krowami, końmi, kurami i innymi dziwactwami. Najbliższe miasto oddalone o 70 (!) mil. Mała szkoła. Michigan. Choć nie była to rodzina moich marzeń, pewnie zaakceptowałabym placement, gdyby nie dwie proste, a jakże istotne przyczyny. Pierwsza- nie uwzględniono mojej alergii na zwierzęta gospodarcze mimo dostarczonego zaświadczenia od lekarza. Druga- zabrzmię jak śmieszny pseudoprorok, ale kilka dni wcześniej wszystko to mi się przyśniło. Ta sama familia, dwójka dzieci, podobny dom, nawet stan się zgadzał. I byłam tam strasznie nieszczęśliwa. Można by powiedzieć, że dostałam rodzinę ze snów, hehe. Jako, że ta decyzja miała rzutować na standard mojego życia przez okrągłe 10 miechów, zrezygnowałam. Los porządnie skopał mi dupę, uzmysławiając, że wcale nie musi być tak różowo, mdło i cukierkowo, jak do tej pory mi się zdawało.

Moja mama poobdzwaniała kilka biur podróży, żeby dowiedzieć się, czy gdziekolwiek jeszcze przyjmują zgłoszenia. I tu na ratunek przyszedł nam wspaniały Foster ramię w ramię z fundacją SHARE. Papiery złożyłam dokładnie na ostatnią chwilę- trzydziestego dnia czerwca. To, co za pierwszym razem zajęło mi 1,5 miesiąca, za drugim razem poszło jak z płatka, rach-ciach i po dwóch dniach aplikacja łącznie z informacjami ze szkoły i od lekarzy była uzupełniona (dzięki mamusiu), co tylko utwierdziło mnie w przekonaniu, że nie ma dla nas rzeczy niemożliwych! Parę dni później dostałam informację o akceptacji. Formalności są już dawno podopinane na ostatni guziczek, a ja wciąż czekam. Ciekawe, jak długo jeszcze mi przyjdzie. Gdyby tak zakrzywić czasoprzestrzeń i dowolnie nią manipulować! Mam nadzieję, że zmarnowany czas zwróci się w złocie D:. OBY JUŻ NIEDŁUGO.

Trzymajcie kciuki, drodzy czytelnicy.

Do przeczytania, cheers.